Potansiyelin Farkındalıkla Güce Dönüşmesi: An'ın içindeki yaşam...

Eğer yeniden başlayabilseydim yaşamaya,
İkincisinde daha çok hata yapardım.
Kusursuz olmaya çalışmaz, sırtüstü yatardım.
Neşeli olurdum, ilkinde olmadığım kadar,
Çok az şeyi
Ciddiyetle yapardım.
Temizlik sorun bile olmazdı asla.
Daha çok riske girerdim.
Seyahat ederdim daha fazla.
Daha çok güneş doğuşu izler,
Daha çok dağa tırmanır, daha çok nehirde yüzerdim.
Görmediğim birçok yere giderdim.
Dondurma yerdim doyasıya ve daha az bezelye.
Gerçek sorunlarım olurdu hayali olanların yerine.
Yaşamın her anını gerçek ve verimli kılan insanlardandım.
Yeniden başlayabilseydim eğer, yalnız mutlu anlarım olurdu.
Farkında mısınız bilmem. Yaşam budur zaten.
Anlar, sadece anlar. Siz de anı yaşayın.
Hiçbir yere yanında su, şemsiye ve paraşüt almadan,
Gitmeyen insanlardandım ben.
Yeniden başlayabilseydim eğer, hiçbir şey taşımazdım.
Eğer yeniden başlayabilseydim,
İlkbaharda pabuçlarımı fırlatır atardım.
Ve sonbahar bitene kadar yürürdüm çıplak ayaklarla.
Bilinmeyen yollar keşfeder, güneşin tadına varır,
Çocuklarla oynardım, bir şansım olsaydı eğer.
Ama işte 85’indeyim ve biliyorum…
Ölüyorum…
Arjantin-1985
Jorge Luis Borges – Anlar (*)

Arjantinli öykü yazarı Jorge Luis Borges, yukarıdaki dizeleri ölümü adım adım ensesinde hissetmeye başladığında kaleme almıştır. Hayatını nasıl yaşadığını tanımlayan yazar, bu mısralarının içine bir daha bu dünyaya tekrar gelme şansına sahip olsaydı, neleri yaşamak istediğini de ilmik ilmik işlemiş…

Can alıcı noktayı, sözü gevelemeden, tüm açıklığıyla ifade etmiş.

“Farkında mısınız bilmem. Yaşam budur zaten.
Anlar, sadece anlar. Siz de anı yaşayın”

Yaşamlarımız (ya da başkalarının bizlere direttiği yaşamlar) kimi zaman bizim özümüzün beklentisinden o kadar farklıdır ki, bu da bizi o anın farkındalığından uzaklaştırır. Bir ömrü ya geçmişi düşünüp yapamadıklarımıza üzülerek ya da gelecekte yapamayacaklarımızı hayal edip kaygılı olarak yaşarız. Sonuç olarak bugünü yaşamamış yani anı ıskalamışızdır.

Ne zaman ki olumlu ya da olumsuz bir sarsıcı olayla karşılaşırsak (doğum/vefat, evlenme/boşanma, mezun olma/sınıfta kalma, iş bulma/işten atılma, ...vs.) , işte o zaman anı tam anlamı ile doyasıya yaşarız. Zira o zaman ya kelebeklerin uçuştuğu bir bahar günü neşesini zihnimizin derinliklerinde yaşıyoruzdur ya da yağmur, fırtına ve şimşeklerin çaktığı bir sonbahar akşamı hüznü bedenimize tüm acı ve ıstırabını hissettiriyordur. Ben bu tür zamanları aslında dengelenme ya da dengeyi bulma diye adlandırıyorum. Her insan doğduğunda dengede doğmuş olsa bile, bu denge zaman içerisindeki yaşananlarla bozulur.

Olumlu bir örnek vermek gerekirse, bakın çevrenizde bulunan çocuklara, onlar için "o an" vardır. O anın neşesi, o anın hüznü, o anın şımarıklığı. Onlar o anı doyasıya yaşarlar ki, dünyaları o an yapmak istedikleri olur, gözleri başka bir şey görmez. Çok derin düşünmenize gerek yok, alışveriş merkezlerini inleten çocuğunuzu, yeğeninizi ya da arkadaşlarınızın çocuklarınızı düşünün

Olumsuz bir örneği de kanser hastasında görebilirsiniz. Şayet kötümser bir hasta ise ya da çevresindeki kötümser insanların yarattığı bir çemberde hastalıkla baş ediyorsa, o an vücudunun her noktasında hastalığı ve hastalığın kendisinde oluşturduğu tahribatı hissedecektir.

Oysaki anı yaşamamak, yaşanmamış bir ömür demektir. Uyku haricinde bir gün on sekiz saat ise (altı saatini uyku ile geçirdiğinizi varsayıyorum), on sekiz saatin sadece iki saatini "an"da geçiriyorsanız ömrümüzün dokuzda birini yaşamış sayılırsınız. Yani doksan yaşına kadar yaşayacak biri, sadece on yılını dolu dolu geçirmiştir. Neden on yerine yirmi ya da otuz yılı dolu dolu yaşamıyorsunuz. Beyninize tırnaklarını geçiren zihninizin artık farkına varın. Farkına varın ki ömrünüze ömür katın. Unutmayın; “Dikkatinizi hayatınızda neye yönlendirirseniz o şey büyür ve gelişir. Dikkatinizi neden uzaklaştırmak isterseniz, o şey solar, çözülür ve yok olur (Deepak Chopra)”. Dikkatinizi özgürce anın üzerine bırakın, bırakın ki, bozulan dengenizi tekrar yerine getirsin. Ara ara durun nefes alıp verişinizi gözlemleyin, bir çiçeği koklayın, bir hayvana sevgi ile yaklaşın. Şefkatinizi ve sevginizi hiçbir şeyden ya da hiç kimseden esirgemeyin; öncelikle ve hatta özellikle kendinizden.

Siz de seksen beşinize geldiğinizde benzer duyguları yaşamamak için, bugünden itibaren neyi farklı olarak yapmayı düşünüyorsunuz? Bugün bu değişimi kendinizde başlatabilmek için atacağınız ilk adım ne olur?

Son olarak da yazarın şu satırlarının da altını çizmeli bence:

Gerçek sorunlarım olurdu hayali olanların yerine….

Ne kadar uzun yaşayacağınız kendi aklınızca belirlenir. Bu demektir ki, eğer ölürsen, sorumlusu yalnızca sensin! (Tanrılar Okulu – Stefano d’Anna)

kemal.basaranoglu@kemalbasaranoglu.com

https://www.facebook.com/yolunuarayanyolcu

(*) Bu şiire liseden bir arkadaşım, Barış Coşkun’un internet sitesinde denk geldim. Aşağıda hem internet adresini hem de kendi kelimeleri ile şiir ile ilgili görüşlerini paylaşıyorum.

http://www.mihalicbahcesi.com/jorge-luis-borges-anlar/

Bugün sizlere Arjantinin ünlü öykü, deneme yazarı ve şairlerinden Jorge Luis Borges’in Anlar şiirini paylaşmak istiyorum. İlk bakışta yaşam dediğimiz şey bizlere bir süreç, görev yada mecburiyet gibi gözükebilir fakat yaşamın sadece ve sadece kendimizi fark edebildiğimiz, anlamlandırabildiğimiz, soluduğumuz havayı tüm hücrelerimize kadar hissettiğimiz anlar içinde var olduğunu unutmamamız gerekir. Anlar yaşamın akciğerleridir. Yaşamı sedyeden kaldırıp ayaklandırabilmek için gerekli olan tek şey anı yaşarken o ana değer katabilmek ve onu hissedebilmektir..